Rehabilitacja po rekonstrukcji ACL
Wśród sportowców takich jak koszykarze, piłkarze ręczni czy piłkarze nożni uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego jest bardzo powszechne. Najczęściej dochodzi do naderwania bądź zerwania więzadła podczas gry, gdy zawodnik wykonuje szybki zwrot, szybką zmianę pozycji, bądź podczas kontaktu z przeciwnikiem.
"Więzadła krzyżowe są najsilniejszymi stabilizatorami stawu kolanowego w płaszczyźnie strzałkowej, posiadają bardzo dużo receptorów odpowiadających za czucie głębokie stawu (proprioreceptory) oraz wpływają na regulację napięcia mięśni agonistycznych i antagonistycznych w czasie ruchu stawu. Przeznaczeniem więzadeł krzyżowych jest mechaniczne ograniczenie przemieszczania kości udowej względem kości piszczelowej oraz określenie położenia stawu w przestrzeni. Utrata funkcji powoduje brak prawidłowego wzorca ruchu kolana"*
Rehabilitacja pooperacyjna stanowi bardzo ważny aspekt usprawniania sportowca po urazie więzadeł krzyżowych i przebytej operacji. Zazwyczaj już na drugi dzień po zabiegu rozpoczyna się usprawnianie - wpływa to na skrócenie czasu powrotu do sprawności.
Pod czujnym okiem fizjoterapeuty pacjent uczy się chodzić o kulach, wykonywać ćwiczenia izometryczne (m.in. dla mięśnia czworogłowego uda) oraz ćwiczy propriocepcję. Czucie głębokie jest istotnym elementem, na który należy kłaść nacisk - dzięki niemu pacjent jest zdolny do rozpoznania wykonywanego ruchu, ma zdolność oceny położenia stawu w przestrzeni, a wszystko to pozwala na odtwarzanie funkcjonalnych wzorców ruchowych.
Trudno jest jednoznacznie określić która metoda jest najskuteczniejsza w usprawnianiu pacjentów po rekonstrukcji więzadła krzyżowego. Terapię należy dobierać indywidualnie do aktualnych potrzeb pacjenta - pozytywny wpływ na terapię mogą mieć techniki koncepcji PNF, treningu funkcjonalnego, techniki mobilizacji rzepki, praca nad koordynacją oraz stabilnością stawu kolanowego, a jako wspomaganie efektów terapii - kinesiotaping. Odpowiednio dobrane ćwiczenia wspierane fizykoterapią pomagają osiągnąć sprawność porównywalną do tej sprzed zabiegu.
* cytat z artykułu: Porównanie standardowych metod rehabilitacji u pacjentów po rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego (ACL) z metodą PNF, Michał Dadej, Artur Durda, Dorota Pasek
Nietrzymanie moczu
Nietrzymanie moczu to problem dotyczący dużej grupy kobiet, o którym mówi się ostatnio coraz głośniej. Poniżej kilka informacji na temat wysiłkowego nietrzymania moczu.
Osoby predysponowane do wystąpienia powyższej dolegliwości to między innymi:
- kobiety w okresie klimakterium i senium
- osoby ciężko pracujące fizycznie
- kobiety po licznych porodach
- niewłaściwe postępowanie w połogu
- pooperacyjna/poporodowa niedomoga zwieracza cewki moczowej
- stres
- czynniki neurogenne
- otyłość
- żylaki
- nadciśnienie
- przewlekły kaszel, astma, przewlekłe zaparcia
- choroby wyniszczające
- predyspozycje genetyczne
Kiedy możemy podejrzewać, że występuje u nas wysiłkowe nietrzymanie moczu? Wtedy, gdy zauważamy mimowolny odpływ moczu przy wzroście ciśnienia śródbrzusznego, na skutek niewielkich wysiłków (mówiąc prościej, podczas takich czynności jak: kaszel, kichanie, śmiech lub podnoszenie niewielkiego ciężaru).
Pierwszym krokiem w walce z nietrzymaniem moczu jest wizyta u lekarza specjalisty. Powinien on zdiagnozować rodzaj nietrzymania moczu na podstawie odpowiednich badań.
Po zdiagnozowaniu wysiłkowego nietrzymania moczu nadchodzi odpowiednia pora na wizytę w gabinecie fizjoterapeuty, który może znacznie z problemem pomóc (oczywiście wszystko zależy od indywidualnego przypadku).
W gabinecie odbędzie się badanie fizjoterapeutyczne oraz zostanie zaproponowana odpowiednia dla danej osoby, indywidualnie dobrana terapia. Proponowane zabiegi to między innymi: elektroterapia (prądy Kotz'a, TENS), ćwiczenia mięśni dna miednicy (mają na celu wzmocnienie oraz uelastycznienie mięśni), nauka napinania oraz rozluźniania danych mięśni dna miednicy, odpowiedniego oddychania podczas ćwiczeń, aktywacja odpowiednich mięśni głębokich, wpływających na ciśnienie śródbrzuszne, czy uzupełniająco laseroterapia oraz magnetoterapia.
Równolegle prowadzony powinien być także trening behawioralny - tzw. terapia treningu pęcherza moczowego (wytworzenie przyzwyczajeń oraz odruchów dotyczących oddawania moczu. Oddawanie moczu o określonych godzinach w ciągu dnia, przyjmowanie określonej ilości płynów, nauka regularnego oddawania moczu z poprawną częstotliwością).
Należy pamiętać, że leczenie chirurgiczne wysiłkowego nietrzymania moczu to ostateczność!
Ból kręgosłupa lędźwiowego
Bóle dolnego odcinka kręgosłupa występują coraz częściej i są jedną z głównych przyczyn utraty zdolności do wykonywania pracy zawodowej oraz aktywnego uczestniczenia w życiu społecznym. Dolegliwości te dotykają w szczególności osoby prowadzące siedzący tryb życia, który pociąga za sobą takie konsekwencje jak otyłość, osłabienie mięśni, ograniczenie aktywności fizycznej, a w efekcie końcowym także zmiany przeciążeniowo-zwyrodnieniowe dolnego odcinka kręgosłupa.
Kompleksowa fizjoterapia ma na celu zniwelowanie bólu poprzez odciążenie segmentu ruchowego, wzmocnienie mięśni w obrębie tułowia, poprawę stabilizacji centralnej oraz wyćwiczenie prawidłowej postawy ciała. W zależności od przyczyny dolegliwości bólowych - stosuje się różne metody usprawniania. Do najpopularniejszych należą m.in. metoda McKenzie, która jednocześnie jest także metodą diagnostyczną, metoda Lewit’a - która również stanowi diagnozę jak i terapię (zabiegi opierają się na poszukiwaniu przyczyny bólu, następnie wykonywane są mobilizacje i manipulacje aktywne - o większej skuteczności, bądź bierne), ćwiczenia tzw."szkoły pleców" czy masaż. Dodatkowo proces usprawniania ruchowego wspierany jest fizykoterapią (m.in. elektroterapią) oraz kinesiotapingiem.
Ważną częścią usprawniania jest wyrobienie u pacjenta odpowiednich nawyków podczas podnoszenia przedmiotów z podłoża, odpowiedniej postawy podczas pracy siedzącej, poprawnego sposobu pochylania się czy wykonywania czynności życia codziennego.